10 Kasım 2009 Salı

Sen Uyudun Asılanlar Dirildi...

Yine bir 10 Kasım geldi ve geçiyor. İlkokuldan beri, hatta daha öncesinde de, 10 Kasım geldiğinde hep bir hüzün kaplamıştır bedenimi. Anlamı çok fazlaydı. Ülkemi kurtaran kahramanımızı kaybettiğimiz gün idi. Hala da o günlerdeyim...

Sırf bu yazıyı yazmak için siteye girdim. Sabah gördüğüm manzara içimde tarifsiz bir öfkeye sebebiyet verdi. Sirenler çaldığında, Ulu Önder'imize saygı duruşunda bulunuruz normalinde. Ancak koskoca yolda 5 kişi saygı duruşuna katıldık. Ne arabalar durdu, ne diğer insanlar umursadı. Eşek kadar lise öğrencileri, kendilerine bu ülkeyi miras bırakan Önder'ini önemsemiyordu. Ellerinde cep telefonları, birbirlerine mesajlarını gösterip kişnediler. Orta yaşlı herifler, alabora olmuş gemiler gibi sallana sallana gittiler. Otobüs şoförleri tam gaz devam etti. Sanki sıradan bir salı günü gibi, kimse bir şey yapmadı.

Sürekli Atamızın devrimlerine laf edenleri koruyan, Atamızın direkt şahsına küfür eden densizleri basit bir özürle cezalandıran, resimlerini kaldırmaya çalışanlar olduğu sürece bunlar çok normal. Eğitim o kadar yerlerde ki... Tabi ya, çocuklar İngiltere'den gelen kitaplardan Mr&Mrs Brown'u öğrensin!!.. Tarih dersleri katledilmiş, kimin uğrunda... Türkçe yok olmuş, kültür eriyor adeta... Aman canım ne önemi var, How are you, I'm fine... Bunu biliyor mu çocuklar, tamamdır o zaman. Araç olması gereken şeyler, amaç oluvermiş. O zaman bunlara sebep olanlara, anladıkları dilde seslenelim: Fuck you!

Bunun hesabı sorulacaktır, emin olun sorulacak. Atilla İlhan çok güzel söylemiş:
Yaptıklarını yıkıyorlar Mustafa Kemal
Hani bir vakitler Kubilay'ı kestiler
Çün buyurdun kesenleri astılar
Sen uyudun asılanlar dirildi
Mustafa'm, Mustafa Kemal'im...

Atam, izindeyiM.

Hiç yorum yok: